Op ellef november, d’n Ellefde van d’n Ellefde, wor ‘t Vastenavendvuurke offiesjeel aangestoke. Plechteg belove n’alle Krabbe bij de Geit van Mie d’n Os op ‘t Bléékveldje dasse d’r wir ‘n stik-stééngèève Vastenavend van gaan make. En da d’Ellef-Ellef-vuurke smeult en gloeit ondergronds (én bovegronds!) deur, onderlengst Sintereklaas en Kersemus, en lengst de Nuuwejaar tot ‘t mè d’t Neuzebal pas écht in volle vlam schiet!

Fakkels geve n’t Bléékveldje ‘n bietje spookachteg aanzien en de schaduwe van de toegestròòmde Krabbe danse n’op de geveltjes van d’uskes rommetom. In ‘t midde van de méénegte, in ‘n plas geel licht: de Geit, onze Geit, ‘t simbool van de Berregse Vastenavend. Dèèrom zijn me n’ierzo naartoe gekomme. Om messenalle aan mekare te belove damme d’r wir ‘n fantastiese Vastenavend van zulle make, as bouwer, as muzikant in ‘n bendje of gewòòn as Krab die ta féést vor gin goud zouw wille misse. En die plechtege belofte doete Gròòtste Boer, names ons ammaal, in z’n Kale n’Eed. Eve later beklimt de Prins ‘t groentekisje neve de Geit. Eél z’n lange lijf straalt de enerzjie uit voor dì geweldege féést. IJ zwipt de mense n’op, ij stikt ‘t vuurke n’aan in alle Krabbe-arte, ij gif ‘t groene licht deur ‘n felle vuurpijl de kouwe november-lucht in te schiete. Eerst nog Sintereklaas, Kersemus en de Nuuwejaar…..mar dan: de Vastenavend!